De kunst van het afstellen

Het was best even zoeken naar de beste instellingen voor mijn nieuwe oven. Er zijn zó veel mogelijkheden, maar lang niet alles levert het effect op waar ik naar op zoek ben. Dat betekende: uitproberen, aanpassen, opnieuw testen, en nog eens kijken. Maar inmiddels lijkt het erop dat ik een goed programma te pakken heb.

De resultaten van de laatste stook waren echt om blij van te worden. Glazuren die eindelijk doen wat ik hoopte, en een eindresultaat waar ik met een gerust hart tevreden naar kan kijken. Zo kwamen er onder andere een paar mokken uit de oven waar ik erg blij mee was.

Bij dit ontwerp liet ik me leiden door warme, aardse tinten — de mokken ademen een subtiele herfstsfeer. Wat dat oproept, laat ik graag aan de kijker over. Want herfst zit soms in meer dan alleen kleur.

Experimenteren én controleren

Bij dit soort stooks werk ik niet alleen met gevoel, maar ook met duidelijke controlemechanismen. Een van de hulpmiddelen waar ik altijd op vertrouw, zijn self-supporting cones (vrijstaande pyrometrische kegels). Deze kegels zijn gemaakt van een materiaal dat smelt bij een bepaalde temperatuur, en ze buigen langzaam om wanneer die temperatuur én de tijdsduur van de verhitting correct zijn geweest.

Self-supporting cones, van links naar rechts de verschillende testen in de oven. Langzaam werkend naar een bevredigend resultaat.

Ze geven dus niet alleen de piektemperatuur aan, maar ook een indruk van hoe lang de klei en het glazuur aan die temperatuur zijn blootgesteld. Ideaal, want ovens kunnen soms een paar graden afwijken van wat het display aangeeft. Dankzij deze kegels weet ik precies wanneer een werkstuk écht op het juiste moment klaar is — en dat maakt het verschil tussen ‘net niet’ en ‘helemaal goed’.